प्राचीनसंस्कृतकविषु महाकविः भवभूतिः करुणारसचक्रवर्तीति गण्यते । कारुण्ये स कालिदासादप्यतिरिच्यत इति वदन्ति । उत्तररामचरिताख्ये नाटके भवभूतेर्कवित्वस्य चरमोत्कर्षो दृश्यते इत्यपि प्रसिद्धः । इदं नाटकमधिकृत्य एकं कुतूहलपूर्वंकं वृत्तान्तमपि विशेषतः त्रैलिङ्गभाषीयेषु (Telugu speakers) प्रचलितमस्ति।
महानाटके उत्तररामचरिते परिसमाप्ते काले, भवभूतिना कोऽपि जनः कालिदासं नाटकं श्रावयितुं तत्सकाशं प्रेषितः । कालिदासोऽपि सम्पूर्णं नाटकपाठं चतुरङ्गक्रीडाव्यापारे श्रुतवान् । अपि महाकविना किमपि उक्तमिति प्रत्यागतं सेवकं भवभूतिः अपृच्छत् , न किञ्चिदेवेति स प्रत्यवदत् । वयस्य, अशेषे काले न किमपि कविराजेनोक्तमिति पुनरवदत् नाट्यकारः। सेवकेनोक्तं ननु एकदा चेटी तस्मै ताम्बूलमुष्णकं चूर्णं (भाषायां सुन्नम्) च आनीतवती । ताम्बूलं किञ्चिद् चर्वाणं कृत्वा कविराजेनोक्तं ईषदधिकं चूर्णं (सुन्नम्) अस्तीति। त्रैलिङ्गभाषायां अनुस्वारमपि सुन्नमित्युच्यते अतः भवभूतिना तत्क्षणमेवावगतः पाठे कुत्रचिदेको अनुस्वाऱः अतिरिच्यत इति महाकविना इङ्गितमिति ।
अरण्ये सीतारामयोः वृत्तान्तं वर्णयन्तं प्रस्तुतस्य श्लोकस्य द्वौ पाठभेदौ स्तौ । पाठौ एकाक्षरादेव अथवा चरमपादस्थानुस्वारादेव भिन्नौ।
किमपि किमपि मन्दं मन्दमासक्तियोगात्
अविरलितकपोलं जल्पतोरक्रमेण |
अशिथिलपरिरम्भव्यापृतैकैकदोष्णो:
अविदितगतयामा रात्रिरेव व्यरंसीत् ||
अर्थात् रामचन्द्रजी सीता से कहते हैं – प्रिये, यह वही प्रसावण पर्वत है, जहाँ वनवास के समय, “हम लोग रहते थे और जहाँ हम दोनों एक दूसरे का गाढालिंगन किये हुए तथा एक दूसरे के गाल से गाल सटाए हुए रात की रात बिता देते थे ”। तात्पर्य यह है कि रात बीत जाती थी, पर बात न बीतती थी।
रात्रिरेवं व्यरंसीत् इति पाठात् (अथवा इस प्रकार रात बीतती थी) अननुस्वारपाठ एव उत्कृष्टः इति स्पष्टमेव ।
२०१९-१०-२७ रविवासरः (2019-10-27 Sunday)